تحقیق اثر پروبیوتیک ساکارومایسس سرویزیه و اسیدهای آلی بر جوجه های گوشتی

چکیده:

به منظور بررسی اثر ساکارومایسس سرویزیه و اسید های آلی بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد غذایی، مرفولوژی روده و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی، تعداد 192 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار و 4 تکرار و تعداد 16 قطعه جوجه در هر تکرار آزمایشی در طی یک دوره 42 روزه ارزیابی شدند. جوجه ها با یک جیره پایه حاوی سه نوع افزودنی ساکارومایسس سرویزیه، اسید آلی و یا مخلوط اسید آلی و ساکارومایسس سرویزیه تغذیه گردیدند. برای تعیین قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی از روز 25 ام دوره پرورش جیره ها ی حاوی 3/0 درصد اکسید کروم در اختیار جوجه ها قرار گرفت و در روز 28 ام پرورش از هر تکرار 2 قطعه پرنده کشتار و محتویات ایلئومی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با استفاده از نمونه های برداشت شده از قسمت ژژنوم روده، ارتفاع ویلی، تعداد سلول های گابلت، ضخامت اپیتلیوم، عمق کریپت و نسبت عمق کریپت به ارتفاع ویلی اندازه گیری شد. برای ارزیابی فراسنجه های خونی، در روز 35 دوره پرورش از سیاهرگ بال دو پرنده در هر تکرار بعد از یک شب گرسنگی به صورت تصادفی خونگیری صورت گرفت. بر اساس نتایج حاصله، استفاده از 5/1 درصد مخمر ساکارومایسس سرویزیه، 15/0 درصد اسید های آلی و یا مخلوط آن ها در جیره تفاوت معنی داری با یکدیگر از نظر تاثیر بر مصرف خوراک، وزن زنده بدن، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک در کل دوره پرورش نداشتند. کمترین میزان کل کلسترول سرم خون در جوجه های تغذیه شده با مخلوط ساکارومایسس سرویزیه و اسیدآلی مشاهده گردید که از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0P<). استفاده توام از مخمر و اسید آلی همچنین افزایش ارتفاع ویلی، کاهش ضخامت اپیتلیوم، کاهش تعداد سلول های گابلت، و افزایش عمق کریپت را در پی داشت. در مجموع جیره حاوی مخمر به دلیل کاهش عمق کریپت اثر سودمندی بر عملکرد داشت.

کلید واژه ها: جوجه های گوشتی، اسید آلی، ساکارومایسس سرویزیه، فراسنجه های خونی، قابلیت هضم مواد مغذی، مرفولوژی روده، عملکرد رشد

اثر پروبیوتیک ها بر عملکرد طیور

در تحقیقات مختلفی اثر سودمند پروبیوتیک ها بر عملکرد جوجه های گوشتی مشخص شد. در مطالعه عشایری زاده و همکاران استفاده از پروبیوتیک (پری مالاگ به میزان 900 گرم در تن) در جوجه های گوشتی نسبت به تیمارهای تغذیه شده با آنتی بیوتیک فلاوومایسین (650 گرم در تن) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که استفاده از پروبیوتیک باعث افزایش وزن سینه و ران نسبت به جوجه های تغذیه شده با فلاوومایسین شده است. مهاجان و همکاران گزارش دادند که ظاهر لاشه، میزان آبداری، قوام بافت و بازار پسندی گوشت به طور معنی داری تحت تأثیر پروبیوتیک ها بهبود می یابد. نتایج بدست آمده از تحقیق کبیر و همکاران حاکی از آن است که استفاده از پروبیوتیک ها اثر مثبتی بر اضافه وزن زنده از هفته دوم تا آخر دوره پرورش در پرندگان واکسینه شده و غیر واکسینه داشته است، که با نتایج حاصل از تحقیق مونت زوریس و همکاران در باره افزایش وزن زنده در جوجه های گوشتی تغذیه شده با پروبیوتیک ها مطابقت دارد. مهاجان و همکاران نیز گزارش داده اند که مقدار وزن لاشه گرم، وزن لاشه سرد و درصد لاشه به طور قابل توجهی در جوجه های گوشتی تغذیه شده با پروبیوتیک افزایش یافته است. چفای و همکاران پی بردند که اضافه کردن پروبیوتیک ها به جیره جوجه های گوشتی هیچ تفاوت معنی داری از نظر وزن لاشه به وجود نمی آورد. در بررسی موهان و همکاران مشخص شد که جوجه های گوشتی تغذیه شده با پروبیوتیک ها (باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس کازئی، بیفیدوباکتریوم بیفیدوم و قارچ های آسپرژیلوس اوریزا و تورولوپسیس) افزایش وزن بدن بیشتری نسبت به پرندگان تغذیه شده با آنتی بیوتیک فلاومایسین داشتند. مولدر و همکاران اثر 9 نوع پروبیوتیک تجاری را در دوره 0 تا 4 هفتگی در جوجه های گوشتی بررسی نمودند. این محققین عدم تاثیر این فرآورده ها را در طی 4 هفته ی نخست آزمایش بر وزن بدن گزارش نمودند. ...

ساکارو مایسس سرویزیه

مخمرها شاخه ای از قارچ ها هستند که حدود 1500 گونه رایج دارند و حدود 1 درصد آن را ساکارومایسس سرویزیه به خود اختصاص داده است. ساکارومایسس سرویزیه میکروارگانیسم پروکاریوتی است که اکثراً به صورت جنسی و از طریق جوانه زدن تولید مثل می کنند اگر چه این امر در تعداد کمی از آن ها از راه میتوز نیز صورت می گیرد.

ساکارومایسس ها بر گرفته از کلمه ای لاتین و به معنی کپک شکر یا قارچ های شکر است. ساکارو بر گرفته از شکر و مایسس از قارچ و سرویزیه کلمه ای لاتینی است که از شراب گرفته شده است. مخمرها را بر اساس دیواره سلولی به دو شکل دیپلوئید و هاپلوئید می توان مورد بررسی قرار داد که شکل هاپلوئید چرخه زندگی ساده ای دارد و رشد آن به صورت میتوز می باشد و تحت شرایط استرس بالا می میرند در حالی که سلول های دیپلوئید شکل پیشرفته مخمر هستند و چرخه زندگی ساده دارند ولی تحت شرایط بالای استرسی، اسپور تولید می کنند و وارد تقسیم میوز می شوند که نتیجه آن تولید اسپور های هاپلوئید می باشد که می توانند جفت شوند.