مقاله جاودانگی انسان از نظر فیلسوفان

جاودانگی انسان از نظر فیلسوفان

جاودانگی از نظر کانت

جاودانگی نفس از اموری است که عقل نظری از استدلال بر آن عاجز است و این عقل عملی است که به آن می رسد اموری مانند: خدا، جهان و جاودانگی نفس از عقاید شخصی و ذهنی نیستند بلکه از مسلمات عقل عملی هستند و عینی و کلی می باشند؛ زیرا خود عقل، این مسلمات را فرض کرده است. پس آنها عقاید معتبری هستند و پذیرفتن این مسلمات اقرار به تقدم عقل عملی بر عقل نظری است. این تقدم به این معنا نیست که از طریق عقل عملی، به آن مسلمات علم حاصل می شود، در صورتی که عقل نظری توان علم بر آنها را ندارد بلکه این تقدم فقط به این معناست که به واسطه عمل، مقتضیات (شرایط) آن را اثبات می کنیم و سپس ایمان اخلاقی، یا عملی به آنها می آوریم، که این ایمان مبتنی بر «نیازهای عقل عملی» است که نیازهایی کلی می باشند (یوسف کرم، بی تا، ص 102)
...

فیلسوفان قرون وسطی
متألهین قرون وسطی با حمل مفهوم نفس آن جهانی (اخروی) و روحانی بر نفس مادی ارسطوئی، فقط توفیق آن یافتند که زمینه را برای جوهر متفکر (ذی شعور) دکارتیان، که فاقد جهان است، آماده کنند. نفس آنجهانی نفسی است که فاقد جهان است، مسافری است تنها که در عالمی که نسبت به او بیگانه است، سرگردان و آواره است. نفس صرفاً روحانی (غیر مادی) گر چه ممکن است همه لوازم بقا و خلود مجردانه قابل تصور را داشته باشد، ولی ملزم و مجبور است که مانند ماده دکارتی (جوهر ممتد) مرده و فاقد حیات باشد ...
...